Bedenimin her köşesinde mola vakti gibiydi. Dilim konuşmaktan aciz, gözlerim bakmaktan yorulmuştu. Tenim artık hissedemiyordu. Bedenimin her kıvrımı yoksul, biçimsiz bir düzlüktü sanki. İşlevsizdim, yapabileceklerimden çok yapamayacaklarım çıkıyorlardı sahneye. Rüzgar fısıldıyordu bir şeyleri kapalı pencerenin ardında. Duyamıyordum. Sözcükler kıpırdanıyorlardı fakat erişemiyordum.
Yavaş yavaş eriyordum.
Sessizce yok oluyordum.
Kimse göremiyordu beni, kimse anlayamıyordu tükenişimi.
Çığlığım duyulduğu gün keman son bir kez çaldı;
İnceden.
Ve son bir kez ağladı gözlerim;
Sönmeden…