çocukluğumda bir ayağımın basılı kaldığı bu memlekette bir hafta.tuhaf.bakkal aynı,kapıcı aynı,bina aynı,yaşıtlarım büyümüş.kimisi beni hatırlıyor kimisi şöyle bi bakıp anımsamakla yetiniyor bu tanıdık silueti.odam misafir odası olmuş.çift kişilik bir yatak ve yine onlar için bi buz dolabı yerleştirilmiş.bu eve gelen misafirler burada ağırlanıyorlar demek!üzücü.ben o odada uyanıp okula gitmek için hazırlanıyordum.daha küçücüktüm.o odada ağlıyordum.en sevdiğim arkadasımla oyunlar oynuyordum.babamın öldüğünü öğrendiğimde de o odaya kapanmıştım.hiç bıkmadan gözyaşlarımla kucaklaşmıştı yerin beyaza çalan fayansları.oysa simdi ne yazık ki bana ait değil.ve şimdi bende bi misafir olarak o odada kalıyorum.soğuk,beni tanımamazlıktan gelen misafir odamda.